Fruit of my thoughts

 in Engels & Nederlands

In een interview heeft de heer Blanchard mij een zakkenvuller genoemd die een linkse hoek kan krijgen.

Ik ben namelijk de werkelijke auteur van zijn boek. Er zijn zowel schriftelijk en mondeling afspraken gemaakt waaraan Blanchard zich niet heeft gehouden. Dat was deels te verwachten, lees het boek, dan weet je hoe hij in elkaar zit. 

Dat hij meermalen heeft gelogen dat hij "Vechter" alleen had geschreven was niet volgens onze afspraak. "Een man, een man, een woord, een woord Peter. Ik zal natuurlijk je naam noemen als medeauteur." Dat deed hij dus juist niet, maar nu is hij te ver gegaan. Mij een zakkenvuller noemen is duidelijk geval van smaad & laster. 

Legale definitie: "Smaad

Smaad is een vorm van belediging volgens de wetgever. Smaad is namelijk het opzettelijk iemands eer of goede naam aanranden door telastelegging van een bepaald feit, met het doel om daaraan ruchtbaarheid te geven. Kortom: er is sprake van smaad als iemand opzettelijk 'slechte' dingen zegt over een ander, met als doel dat anderen dit ter ore komt en deze persoon in een slecht daglicht wordt gesteld."

Dus hoe zit het met dat geld? Alex was wanhopig op zoek naar iemand die kon schrijven. Onze gemeenschappelijke vriend Frits Vinju dacht aan mij, ik schreef het eerste deel en dat werd zeer positief ontvangen. Blanchard bood mij €2500 om het hele boek te herschrijven. Ik ging daarmee accoord, want het ging mij niet om geld, maar bekendheid. Als het de werkuren deel door het bedrag dan kom ik, - als zakkenvuller- uit op ongeveer 1 euro per uur. Volgens onze overeenkomst had ik ook recht op 5% van de opbrengst, maar daar heb ik uit eigen beweging vanaf gezien voor de eerste 5000 exemplaren omdat Blanchard het geld zo belangrijk vond. Uiteindelijk heb ik geen cent van de royalties ontvangen.  In plaats daarvan werd ik belachelijk gemaakt in dit radioprogramma. 

Video staat online: https://www.youtube.com/watch?v=RJVMdGcXTL0

Aan bewijs dat "Vechter" mijn werk is, geen gebrek. Ik heb talloze emails tussen ons waarin details over en weer worden besproken. Soms vijf per dag. Emotionele berichtjes waarin hij mijn werk prijst en belooft mij niet te vergeten. Uitgever weet het, testlezers weten het. Die kennis die het boek zou gaan verfilmen weet het ook.  Het "manuscript" dat ik van hem kreeg was volkomen onleesbaar. Het was geschreven in derde persoon enkelfout en ik moest elke zin minimaal drie keer lezen om te begrijpen wat hij wilde zeggen. De hele opbouw, structuur, volgorde zowel als personages en details heb ik moeten bedenken. Hij noemde iedereen "gabber" en bestond geen enkele dialoog of personages met uiterlijk of karaktertrekken. Zelfs na een regulaire laatste editing, kwam minimaal 85% van het boek van mijn hand.  Ik heb met veel plezier aan het boek gewerkt; zes, zeven uur dagelijks, maandenlang. Alex en ik hadden wel af en toe onenigheid over de inhoud, maar we hadden meestal een prettige samenwerking.  Interviewer Wilfred Genee hint er duidelijk op dat mijn naam niet voor niets in het boek staat (als de persoon zonder wie Vechter niet tot stad was gekomen). Alex kletst zich er een beetje uit, niet heel overtuigend. De behandeling van Wilfred Genee zou ook geen schoonheidsprijs verdienen. Ik zou verwachten dat hij vooraf contact met mij had gezocht, zodat ik weerwoord had kunnen geven.

Verdere behandeling. Ik geniet van een teruggetrokken bestaan in Denemarken en mijn goede vriend Marco Jacques heeft card blanche om dit verder te behandelen, en voor mij de honneurs waar te nemen.

Wordt vervolgd!

Autobiografie geschreven door Alex Blanchard? Tja, dat is natuurlijk  minder dan een halve waarheid. Ik kende zowel de bokswereld als Alex in die periode. Dus was ik aangewezen persoon als ghost writer.   Alex heeft een buitengewoon leven genoten en het was een uitdaging om daar een goed boek van te maken. Maar het is gelukt boven alle verwachting!

Met een zeldzame combinatie van vlijmscherpe eerlijkheid en humor beschrijft "Vechter" het onstuimige leven van Alex Blanchard. Zowel Penose als beroemdheden staan te popelen om hun opwachting te maken. Neem Klaas Bruinsma, Cor van Hout, André Brilleman, Geurt Roos, Willem Endstra, en niet te vergeten Muhammed Ali. De lezer kan eindelijk begrijpen waarom Alex "de wedstrijd van de eeuw" tegen Koopmans verloor, maar Rudy's ongeslagen nemesis Richard Caramonolis wel het ziekenhuis in kon slaan en aldus Europees kampioen werd. Er had zeker meer ingezeten, maar zijn trouw aan vriend en trainer Eric van den Berg weerhield hem ervan die stap naar de US of A te maken. 

Het leven van Alex Blanchard leven kende ultieme ups en downs, zowel zwemmen in geld als verdrinken in schulden. In het diepst van de ellende kwam een ontvoering met doodsbedreiging maar zelfs dat gevaar wist Alex te overwinnen, al was het kantje boord.

De mooiste vrouwen komen voorbij, zoals Sylvia Millecam en Rosalie van Breemen vanwege Alex' voorliefde voor modellen.

Ik heb geruime periode nauw samengewerkt met Alex om zijn aangrijpende levensverhaal op papier te krijgen. 

Reuze stap terug in de tijd. In 1979 kreeg ik opdracht van Nat Loubet van Ring Magazine, The Bible of Boxing om een partij van Koopmans te verslaan. Het ging om Fransman Amory en kwam uit in de editie van september 1979. Ik schreef ook over opkomend talent Alex Blanchard, die op die manier gëintroduceerd werd op wereld niveau. Alex en ik trainden destijds samen bij Termeulen en later bij Kops, samen met onze gemeenschappelijke vriend Frits Vinju. Omdat ik veel partijen met eigen ogen heb gezien en inzicht had in zowel vele personages als de bokswereld bleek ik aangewezen persoon. Ik had al in 2008 een Engelstalig boek geschreven over hoe een groot talent dat verliest van een van minder kaliber bokser met kortere reach, die ook nog ouder is. Bravado.

Als je meer wil weten over Amsterdam in die periode, of de bokswereld dan is "Vechter Alex Blanchard" een must. 

Ga dan direct KOPEN en aanmelden zodat dit boek de verdiende aandacht krijgt!

Als je naast Alex stond te trainen op de heavybag, dan wist je het al. Dit was geen gewone  bokser. Droge zuivere slagen, zo scherp dat je een rauwe steak mee kon snijden. Ik ramde maar een beetje erop los, zoals velen anderen.  Dat Alex Blanchard een klasse apart was, was al overduidelijk tijdens zijn amateur periode. Zo werd ik eens uitgekozen om te sparren tegen een jongen die het doodvonnis had gekregen om tegen Alex te boksen. Deze bokser was een kei in de kunst van ontwijken en wist eraf te komen met een blauw oog, bokste de partij uit, verloor unaniem op punten. Niet zo leuk voor mij, want ik had hem in vijf ronden sparren niet één keertje kunnen raken.  Vanwege onze gemeenschappelijke vriend Frits Vinju gingen we een keer uit met zijn drieën, zonder twijfel de saaiste avond van Alex' leven. Zo zagen we elkaar af en toe, ook toen we niet meer in dezelfde gym trainden. Vele jaren later hielp ik Alex met zijn website en toen kwam een boek ter sprake, ook weer via Frits. Ik schreef een teststukje, de heksenketel in Ahoy waarmee het boek begint. Hetgeen warm werd ontvangen. Vervolgens begon ik deel voor deel helemaal te herschrijven, zes, zeven uur per dag, maandenlang. Wat een verhaal! Ik had voorheen nog nooit enige input gekregen, en schreef alleen mijn eigen werk. Dat was iets heel anders en het beviel mij eigenlijk meer dan verwacht. Hetgeen veel zegt over het leven van Alex, zowel tussen de touwen als tussen de lakens.